Puno en het Titicacameer

Vanuit Chivay kwamen we na een 7 urige busreis aan in Puno.
We konden ons hostel bijna niet vinden, het bleek achter een soort schuurdeur te zitten en erg karig te zijn. Koude douches en geen verwarming!! Sandra en ik hebben onszelf door de vermoeidheid heen gewurmd en zijn de stad in gegaan voor pizza en een paar goede cocktails! Puno was veel groter dan we dachten en kom totaal niet tot z'n recht in de boekjes. De stad ligt op 3827 meter hoogte en dat is wel even acclimatiseren... Er is minder zuurstof en daar moet je lichaam aan wennen. Ik was wat kortademig maar verder ging het prima. Vanuit het hostel moesten we flink bergafwaarts en sommige straatjes deden wat onguur aan. Echter in het centrum heerste gezelligheid en sfeer. We hebben een paar cocktails gehad in een kroegje en kwamen daarna uit bij meerdere 'discotheken'. Het was echt een kwestie van aapjes kijken.... de locals keken ons verbaasd aan, reageerden op onze lengte. nodigden ons uit voor drankjes, dansjes en trokken onze aandacht op allerlei manieren. We hebben ons rot gelachen. Meerdere kroegjes en een hoop gezelligheid verder zijn we ons koude bed in gedoken. De volgende dag hebben een relaxdag gehad en lekker een beetje rondgeslenterd door de straatjes en langs het titicacameer en lookouts.
Het titicacameer is het hoogst bevaarbare meer ter wereld (3810 meter) en enorm uitgestrekt. Het is tevens een grens tussen Peru en Bolivia.
We hebben een boottocht gemaakt naar 3 afgelegen eilanden, waar het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan.
We hebben de drijvende eilanden van Uros bezocht, die gemaakt zijn van riet. Zowel de vloer als de huizen en boten zijn gemaakt van riet en drijven op het water. Als je erop loopt, zak je een stukje weg, ontzettend bijzonder. De bevolking (Uros) liggen qua oorsprong ver voor het tijdperk van de inca's. De 30 tot 50 personen die er wonen, leven van visserij en jacht op vogels. Vrouwen maken tapijten en proberen deze aan de toeristen te verkopen. Hoewel dit leven hier natuurlijk erg bijzonder is, raakte het me niet echt door de toeristische opzet. Er worden slechts een paar eilanden van uros opengesteld voor toeristenbezoek om de uros niet teveel aan te tasten in hun leefsituatie, maar wat mij betreft is dit al gebeurd. Het voelde voor mij aan als een soort showtje dat opgevoerd werd voor toeristenvermaak en uiteraard met als doel zoveel mogelijk te verkopen.
De volgende stop was bij het eiland Amantani, waar we bij een traditionele familie mochten slapen: onze eigen 'papa' en 'mama'.
Onze papa en mama leefden in een soort schuur. Ze heetten ons welkom en wezen onze kamer aan, die er overigens prima uit zag. De communicatie was moeilijk want we spraken niet dezelfde taal....... Toch was het bijzonder om een avondje mee te kijken in het leven van deze familie. Eten en koken in een koude schuur, bijna nooit van het eiland af geweest zijn.....In de middag hebben we een wandeling gemaakt en de zonsondergang gezien. Daarna zijn we naar het dorpshuis geweest in traditionele kleding en hebben we met de families van verschillende gemeenschappen gedanst, erg leuk.
De volgende dag zijn we naar het eiland Taquile geweest. Het speciale van dit eiland is dat een groot aantal tradities bewaard zijn gebleven. Er wordt traditionele kleding gedragen. De mannen dragen zelfgebreide chullo's op hun hoofden en de kleur van de muts en de wijze waarop deze gedragen wordt, verraadt of ze getrouwd of vrijgezel zijn.
Zowel mannen als vrouwen dragen ceintuurs waarop de belangrijkste gebeurtenissen van hun leven zijn geborduurd. Wandelend over het eiland zagen we hoe de landbouw bedreven werd met koeien op de terrassen. Stromend water is er niet en electriciteit is schaars: water wordt uit putten gehaald, er worden fakkels en kaarsen gebruikt en sinds kort zonnepanelen. Enerzijds leven deze mensen zeer geisoleerd, anderzijds worden ze dagelijks bezocht door toeristen..... een bijzondere ervaring!
Helaas speelde de hoogte mij na de boottocht parten. Ik heb zware hoofdpijn gehad en was kortademig. De mensen van ons hostel waren zo lief om mij op te vangen.
Na een paar uurtjes ging het beter. We zijn met de nachtbus vertrokken naar Cusco en daar vanmorgen aangekomen. Cusco is de oude incahoofdstad van Peru en er is ontzettend veel te zien en doen. We zullen hier een dikke week blijven en twee hikes gaan doen... Morgen gaan we naar rainbow mountain, een berg met alle kleuren van de regenboog. Daarna hebben we twee dagen om de overige bezienswaardigheden te zien en ons voor te bereiden op onze vierdaagse tocht in de sporen van de inca's naar het wereldwonder Machu Picchu!
Deze staat denk ik hoog op de lijst bij velen... we kunnen dan ook niet wachten om er straks echt midden in te staan.