La Paz

Afgelopen zondag ben ik de grens overgestoken naar Bolivia: het armste en misschien wel meest authentieke land van Zuid-Amerika. Uiteraard heb ik me ingelezen, maar al de tweede dag in dit land viel ik van de ene verbazing in de andere….
Na een lange lange rit via Puno naar La Paz was ik redelijk kapot en heb ik zondag volstaan met een rondje sfeer proeven en een bezoekje aan de kapper :). La Paz is een typisch gevalletje hate it or love it, zo hoorde ik van medereizigers. Het is er superdruk, hoog, heeft chaotisch verkeer (de straathonden snappen er echt meer van dan ik) en ik begrijp de mondkapjes ter bescherming tegen de luchtvervuiling hier wel… Iedereen lijkt hier maar wat te doen: voetgangers slingeren zich tussen de toeterende auto's door en op een drukke driebaansrotonde kan het heel goed zijn dat er een lege auto stil staat. Niet kunnen inhalen kan wel en toch gebeuren er maar weinig ongelukken. Waarschijnlijk omdat de hele stad vol staat met files en het verkeer daardoor langzaam gaat. Een andere bijzonderheid is dat de stad is opgedeeld in een Spaans en Zuid-Amerikaans gedeelte. De ene straat verkoopt alleen maar schoenen en de andere straat alleen maar tassen. 10 dezelfde winkels met dezelfde prijzen. De locals kopen echter alles op de markten. Eens bij 1 vrouwtje gekocht is altijd daar kopen, anders ziet ze dit als vreemdgaan en wordt ze boos!
Gelukkig was ik Peru inmiddels gewend aan de hoogtes en heb ik geen last meer van het-afgesneden-adem-gevoel. Ik heb tijdens mijn rondje geen enkele andere westerling gezien en dat gaf wel een bijzonder gevoel in mn eentje.

De volgende ochtend ben ik aangesloten bij een city walking tour, die begon bij de heksenstraat. In Bolivia is nog veel bijgeloof en spiritualiteit. In een notendop: Pachamama is geen eigenlijke scheppende, wel een beschermende godheid; ze beschermt de mens, ze maakt het leven mogelijk en begunstigt de vruchtbaarheid. In ruil voor deze hulp en bescherming is men verplicht een deel van wat hij ontvangt aan Pachamama te offeren. In de heksenstraat worden als offers foetussen van lama’s (ja echten) verkocht die mensen kunnen begraven om het geluk te verdienen…. Als men dit vergeet dan zorgt Pachamama bijvoorbeeld voor een aardbeving. Ik keek mn ogen uit in de shops, waar naast de dode lama’s kruiden, zaden, drankjes en magische voorwerpen verkocht worden om voorspoed en geluk te garanderen. Daarnaast net als in Peru, een heleboel cocabladeren. We werden gewaarschuwd dat al deze dingen in Bolivia geaccepteerd worden als onderdeel van de cultuur, echter als je ze mee wilt nemen de grens over (zelfs naar Peru) ga je door voor drugsdealer.

De tocht vervolgde naar de San Pedro gevangenis, midden in de stad, waarover de overheid jaren geleden de controle is verloren. De gevangenis wordt volledig gerund door de gevangenen zelf. Binnen vindt je niet 1 bewaker of politie-agent, deze staan alleen rondom de gevangenis aan de buitenkant. De gevangenen betalen voor eigen eten en huren een cel, waarbij de armen een cel delen en de rijken een kingsize bed en jacuzzi kunnen veroorloven. De gevangenis werkt als een samenleving op zich met eigen wetten, economie, voorzieningen en veiligheidsdienst. Er schijnt geen geweld te zijn, vermoedelijk wel doorgaande drugshandel. Familie van gedetineerden leeft ook binnen de gevangenismuren, ze lopen in en uit om te werken, inkopen te doen en goederen binnen te brengen. Kinderen gaan overdag naar school om savonds weer bij hun gevangenzittende vader terug te keren. Vanaf het San Pedro plein kun je de gedetineerden door een poort zien. Er om heen staan vele agenten en militairen, waardoor ontsnappen moeilijk lijkt. De gevangenen kunnen echter over de stad uitkijken vanaf het dak. De gids vertelde dat de meeste gedetineerden levenslang blijven (zolang ze huur betalen is dat mogelijk) omdat ze buiten weer helemaal opnieuw zouden moeten beginnen. Er worden nog steeds gedetineerden geplaatst, ondanks het feit dat er dus geen controle is en de gevangenis al zwaar overbevolkt is. Dezelfde gevangenen bouwen nieuwe cellen……… Bizar hoe dit blijkbaar werkt!! Deze gevangenis schijnt geen unicum te zijn in Zuid en Centraal Amerika. De gids noemde als voordeel dat het nogal wat geld scheelt vergeleken bij ons systeem…. True story! In mijn reisgids staat dat als je de juiste person betaalt, je toegang kunt krijgen. De gids raadde met 100 uitroeptekens aan: stay away from the prison. Je kunt er wel in, maar de kans dat je er weer uit komt is nihiel omdat je aan de bewakers moet bewijzen dat je geen gevangene bent en bovendien makkelijk verzeilt kunt raken in drugshandel. Toch maar even uit mn hoofd gelaten dus…

We zijn naar het plein gegaan waar de eerste gevechten met de Spanjaarden plaatsvonden. Hier om heen staan de ook de parlementsgebouwen. (De regering van) Bolivia heeft een lange en pijnlijke geschiedenis. Er zijn zeer veel verschillende presidenten geweest en opgehangen. Er staat een standbeeld dat geldt als eerbetoon, maar ook als soort van waarschuwing. De huidige overheid heeft miljoenen uitgegeven aan het prachtige gebouw waar we voor staan, terwijl geld zo hard nodig is voor scholen en ziekenhuizen, waardoor veel Bolivianen ontevreden zijn.
Onze gids is 1 van de weinige Bolivianen die Engels spreekt. Op scholen wordt tegenwoordig wel Engels aangeboden, maar het leren van de oorspronkelijke talen van het land worden meer beloond op de arbeidsmarkt. De locals kijken hem vreemd aan onderweg. Het lijkt alsof ze hun eigen tradities willen behouden hier....
We eindigden de tocht in het mooie museumstraatje van La Paz. Vol indrukken liep ik dezelfde route weer terug.

Gisteren heb ik mij gewaagd aan de beruchte Death Road, die door verzekeringsmaatschappijen is uitgeroepen tot de gevaarlijkste weg ter wereld. De weg met de meeste dodelijke ongevallen kreeg de toepasselijke bijnaam Death road. Na het zoveelste dodelijke ongeval werd er besloten de weg te sluiten en aan de bouw van een alternatieve route te beginnen. In de jaren dertig waren Bolivia en Paraguay in oorlog en hield Bolivia vele Paraguayaanse krijgsgevangenen. Deze krijgsgevangenen werden gebruikt om een weg aan te leggen tussen La Paz en Coroico. Tijdens de aanleg van de weg probeerden vele krijgsgevangen te ontsnappen. Als ze weer gepakt werden kregen ze de keus: een kogel of van de weg tientallen meters naar beneden springen. Op die manier raakte de weg al berucht vanaf de bouw. Tel je ook nog alle verkeersslachtoffers op bij het dodental dan staat de teller op ruim 19.000. Logisch dat deze weg de bijnaam Death road heeft gekregen. Eerlijk is eerlijk, ik heb m keihard geknepen tijdens de rit naar beneden. In het begin vloog iemand voor me hard over de kop en feitelijk kan elke fout je fataal worden, maar ooooh wat ook een adrenaline en prachtige uitzichten. Je rijdt halverwege de amazone in, waar het ineens heel warm is. Je dealt maar liefst 3500 meter in een paar uur tijd. Uiteindelijk mochten we lekker genieten in Coroico, waar we een lekkere lunch en zwembad als beloning kregen.

Vandaag ben ik met de kabelbaan naar El Alto gegaan. De kabelbanen door de stad (een miljoenenproject) dienen ter vermindering van de files en laten mensen optijd op hun werk komen. In El Alto (boven op de berg) wonen de armere mensen. Opvallend is dat hoe hoger je komt, hoe minder huizen af gemaakt zijn… Het gaf een prachttig uitzicht van bovenaf. Daarna heb ik nog het cocamuseum bezocht, superinteressant!

Hate it or love it? Loved it bigtime!!!

Inmiddels heb ik mijn plan klaar. Vannacht vertrek ik naar Uyuni om de zoutvlakten te gaan bezoeken. Daarna ga ik door naar het zuiden van Chili voor Patagonie!!!!!!!!!!
Twee enorme hoogtepunten voor de boeg dus……